JUNA DOGS FCI

Mops jest psem o dużym temperamencie, wesołym, pogodnym i niezwykle przyjaznym. Zawsze ma dobry humor i rozweseli nawet najbardziej ponure towarzystwo. Określenie "nudzić się jak mops" w jego przypadku nie sprawdza się. Bardzo wrażliwy i oddany rodzinie, wymaga bliskiego kontaktu z właścicielem, nie lubi samotności i braku zainteresowania. Jest czuły i bezkrytycznie wpatrzony w człowieka. Nie należy do psów jednego pana - akceptuje wszystkich domowników. Jeśli jednak nie poświęca mu się wystarczająco dużo czasu potrafi być zazdrosny. Ceni sobie wygody i komfort, do odpoczynku wybiera miejsca, z których może obserwować okolicę. Podczas snu wydaje przeróżne dźwięki i donośnie chrapie, dlatego jeśli chcemy dzielić z nim sypialnię, musimy się do tego przyzwyczaić. Charakterystyczny, dosyć głośny oddech mopsa nie musi świadczyć o jego kłopotach zdrowotnych. Psa tej rasy uważa się za doskonałego przyjaciela dzieci. Jest łagodny, cierpliwy, tolerancyjny i zawsze chętny do zabawy. Wbrew pozorom ma żywe i energiczne usposobienie. Ciekawski i wszędobylski, uwielbia gości. Jest całkowicie pozbawiony agresji w stosunku do ludzi i zwierząt. Wyjątkowo towarzyski, doskonale czuje się w grupie psów, zna swoje miejsce i nie wywołuje konfliktów. Nie jest typem sportowca i nie lubi dużo biegać. Mimo, iż woli spokojne spacery, rozsądna ilość ruchu jest bardzo ważna, gdyż utrzymuje go w dobrej kondycji i zapobiega otyłości. Podczas upałów, ze względu na skrócony pysk, może mieć kłopoty z oddychaniem. Dlatego należy zapewnić mu chłodne miejsce do odpoczynku, wodę w misce i chronić przed przegrzaniem. Należy do ras długowiecznych.

 

Dla kogo mops?

Jest to rasa dla wszystkich. Można ją polecić rodzinom z małymi dziećmi, ludziom młodym i osobom starszym. Ten pies dostosuje się do każdych warunków, nie zajmuje wiele miejsca i nie musi mieć wiele ruchu; może mieszkać zarówno w domu z ogródkiem, jak i w niewielkim mieszkaniu w bloku.

 

Pochodzenie rasy

Mops, podobnie jak większość ras psów ze skróconymi pyskami, pochodzi z Dalekiego Wschodu. Większość specjalistów uważa, że ma chiński rodowód. Podobno cesarz z dynastii Sung otrzymał takiego psa w prezencie i nazwał go "Lo-chiang-sze" lub "Lo-sze". Od I w.n.e. wielu cesarzy hodowało niewielkie pieski zwane Pai. Były tak małe, że mieściły się pod stolikami, przy których siadano na matach. Zwierzęta uważano za bardzo cenne, karmiono najlepszym jedzeniem i strzeżono niczym największy skarb. W tym okresie znano trzy typy małych psów: lwiego pieska, pekińczyka i Lo-sze. Mopsy prawdopodobnie pochodzą od tego ostatniego. Do Europy zwierzęta te przybywały w XVI i XVII w., wtedy też zaczęto uwieczniać je na malowidłach. Do historii przeszedł mops o imieniu Pompey, który wszczynając alarm uratował życie swojemu panu - księciu Wilhelmowi Orańskiemu. W Holandii wizerunek mopsa stał się herbem partii Orańczyków. Z rasą związana jest także legenda. W 1730 r. podczas bitwy z Turkami pod Belgradem zaginął pies księcia Wirtembergii, by później w cudowny sposób odnaleźć drogę do domu. Po śmierci wystawiono mu pomnik w ogrodzie pałacowym Winnenden, gdzie stoi do dnia dzisiejszego. Mopsy hodowała caryca Katarzyna Wielka i królowa Wiktoria. Żadna rasa nie była znana pod tak wieloma nazwami. W Anglii mówiono na nią dutch mastiff (mastif holenderski) lub pug (od słowa "pugnus", czyli pięść); we Francji - carlin (od imienia arlekina z teatru ludowego); w Holandii Đ mopshond; w Wenecji Đ mascherino (maseczka). Obecna nazwa mops pochodzi od słowa "mopperen" (mruczeć , brzęczeć, chrapać) lub "to mope" (nudzić się). Współczesny wizerunek rasa zawdzięcza Anglikom, którzy stworzyli wiodące i najbardziej znane hodowle. W 1873 r. powstał Kennel Club, do rejestru wpisano ponad 60 psów tej rasy. W 1882 r. utworzono pierwszy British Pug Dog.

 

Umiejętności

Mops nie został wyhodowany do polowania, czy stróżowania. Nie przeznaczono mu żadnej użytecznej (w dosłownym rozumieniu tego słowa) roli. Od wieków jego jedynym zadaniem było towarzyszenie człowiekowi i dostarczanie mu radości. Był ulubieńcem arystokracji i bogatych dam, otaczano go luksusem i karmiono frykasami. Dziś spełnia rolę psa rodzinnego i jak twierdzą jego miłośnicy, po prostu jest.

 

Szkolenie

To pies inteligentny, pojętny i obdarzony doskonałą pamięcią. Naukę podstawowych poleceń należy rozpocząć odpowiednio wcześnie. Od przewodnika wymaga się systematyczności, stanowczości i konsekwencji. Powinien być cierpliwy i poświęcić psu dużo czasu. Mops wykona polecenie, jeśli będzie widział w tym własny cel. Jest bardzo wrażliwy na ton głosu i nie może być ostro traktowany. Dla uszczęśliwienia swojego opiekuna jest gotowy do największych poświęceń, dlatego o sukcesie szkolenia często decyduje więź łącząca pana i jego psa.

 

Zalety

Ten mały piesek doskonale nadaje się nawet do bardzo niewielkiego mieszkania nie wymaga, by jego opiekun miał duże doświadczenie w wychowywaniu psów może być towarzyszem nawet dla kilkuletniego dziecka nie wymaga tak wiele ruchu jak większość psów, nadaje się więc dla osób starszych, nie prowadzących aktywnego trybu życia.

 

 

Wzorzec

 

POCHODZENIE: Chiny. 

PATRONAT: Wielka Brytania. 

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.10.2011

UŻYTKOWOŚĆ : Pies do towarzystwa.

KLASYFIKACJA F.C.I.: Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa.

Sekcja 11: Małe molosowate. Bez prób pracy.

 

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Pochodzenie rasy jest przedmiotem wielu spekulacji, ale wydaje się, że pochodzi ona ze Wschodu. Za ojczyznę mopsa uznaje się Chiny, gdzie krótkonose psy były zawsze cenione. Do Europy mops trafił dzięki żeglarzom holenderskim, i u z w XVI wieku znalazł w tym kraju wielu miłośników, stał się nawet symbolem partii rojalistów. Gdy Wilhelm III objął tron brytyjski, mops trafił na Wyspy. Aż do roku 1877 znano jedynie mopsy beżowe, dopiero wtedy sprowadzono ze Wschodu pierwsze mopsy czarne.

 

WRAŻENIE OGÓLNE: 

Wybitnie kwadratowy i mocny; „multum in parvo” wyraża się w zwartości sylwetki, wzajemnych proporcjach i kondycji mięśniowej. Mops nigdy nie może wydawać się krótkonogi, ani wysokonożny i lekki.

 

WAŻNE PROPORCJE:

Zdecydowanie krępy i zwarty.

 

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:

Wielki urok, dostojeństwo, inteligencja. Zrównoważony, wesoły i żywy. GŁOWA: Stosunkowo duża, proporcjonalna do tułowia, okrągła, lecz nie jabłkowata. 

 

MÓZGOCZASZKA:

Czaszka: Bez bruzdy czołowej. Zmarszczki na czole dobrze wyrażone, ale nie nadmierne.

 

TRZEWIOCZASZKA:

Nos: czarny, o dość dużych, dobrze rozwartych nozdrzach. Ścieśnione nozdrza i duża fałda nad nosem niedopuszczalne i stanowią poważna wadę.

Kufa: Stosunkowo krótka, tępo zakończona, graniasta, nie zadarta. Fałda nad nosem nie może zasłaniać nosa lub oczu ani upośledzać widzenia czy oddychania.

Uzębienie: Niewielki przodozgryz. Krzywa żuchwa, pokazywanie języka lub zębów – w najwyższym stopniu niepożądane i powinny być surowo oceniane. Szeroka żuchwa z siekaczami ustawionymi niemal w prostej linii. Oczy: Ciemne, stosunkowo duże, okrągłe; łagodne i zatroskane w wyrazie; bardzo błyszczące, a w chwili podniecenia – pełne ognia. Nigdy nie mogą być wyłupiaste, ogromne, ani ukazywać białkówki przy patrzeniu do przodu. Bez śladu objawów chorobowych. Uszy: Cienkie, małe, delikatne, jak czarny aksamit. Dwa rodzaje uszu: „różyczkowe” – małe, zwisające, załamane i odchylone do tyłu, uwidaczniając wnętrze ucha; „w kształcie guzika” – załamane ku przodowi, końce przylegają do czaszki i zakrywają wnętrze ucha. Wyżej cenione te drugie.

 

SZYJA:

Lekko łukowata, przypominająca czub hełmu; mocna, gruba, dostatecznie długa, aby głowa była dumnie niesiona.

 

TUŁÓW:

Krótki i zwarty. Grzbiet: Prosta linia grzbietu; nie może być ani wysklepiona, ani zapadnięta. Klatka piersiowa: Szeroka, mocno ożebrowana na całej długości.

 

OGON:

Wysoko osadzony, ciasno skręcony, przylegający do biodra. Wysoce pożądany podwójnie skręcony.

 

KOŃCZYNY 

KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Łopatki: Ustawione ukośnie. Przedramię: Kończyny bardzo mocne, proste, umiarkowanej długości, ustawione pod tułowiem.

 

Łapy:

Nie tak długie, jak zajęcze, ani tak okrągłe, jak kocie; 

wyraźnie rozdzielone palce; czarne pazury.

 

 

KOŃCZYNY TYLNE:

Wygląd ogólny: Bardzo mocne, umiarkowanej długości, ustawione pod tułowiem, oglądane z tyłu – proste i równoległe.

Stawy kolanowe: Dobrze ukątowane.

Łapy: Nie tak długie, jak zajęcze, ani tak okrągłe, jak kocie; wyraźnie rozdzielone palce; czarne pazury.

 

CHÓD/RUCH:

Oglądane z przodu, kończyny przednie powinny unosić się i opadać w przedłużeniu linii łopatek; łapy skierowane zupełnie na wprost – nie do środka, ani na zewnątrz. Akcja kończyn tylnych równie prawidłowa. Kończyny przednie z dobrym wykrokiem; kończyny tylne poruszają się swobodnie, z dobrą pracą stawów kolanowych. Lekko toczący się ruch kończyn tylnych jest dopełnieniem typowego ruchu. Pies musi być zdolny do sprawnego i wydajnego ruchu.

 

SZATA SIERŚĆ:

Delikatna, gładka, miękka, krótka i błyszcząca; nie może być ani twarda, ani wełnista.

 

MAŚĆ:

Srebrna, brzoskwiniowa, płowa lub czarna. Każda czysta, dla podkreślenia kontrastu między barwą szaty a pręgą grzbietową (czarna linia, biegnąca od potylicy do ogona) i maską. Znaczenia wyraźnie odgraniczone. Pysk lub maska, uszy, „pieprzyki” na policzkach, „odcisk kciuka”(„diament”) na czole i pręga grzbietowa – tak czarne, jak to możliwe.

 

WAGA:

Idealna waga: 6,3 – 8,1 kg. Pies ma być mocno umięśniony, czego nie należy mylić z nadwagą.

 

WADY:

Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

 

N.B:

Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie. Każdy pies wykazujący oczywiste wady fizyczne lub zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany.

UWAGA:

Samce powinny mieć dwa normalnie wyglądające jądra, całkowicie opuszczone do worka mosznowego