JUNA DOGS FCI

Chińskie grzywacze są uczuciowymi psami, przywiązanymi do właściciela, aczkolwiek ich charakter różni się osobniczo i ogromnie zależy od temperamentu i wychowania. Spotyka się bowiem typy spokojnego melancholika, energicznego sportowca, przyjaznego kompana, rozkapryszonego dziecka itp. Wszystkie są bardzo wrażliwe, o dość kruchej psychice (przez co bywają humorzaste). Jest to idealna rasa do towarzystwa, pod warunkiem, że rodzina/opiekun okażą mu wiele ciepła i delikatności. Potrzebuje bliskiego kontaktu z człowiekiem, źle znosi samotność. Psy są inteligentne, szybko się uczą, lubią zabawy, które często same wymyślają i prowokują (niektóre doskonale aportują, sprawdzają się na torze agility). Świetnie czują się w stadzie, natomiast wobec obcych psów zachowują dystans, samce wręcz mogą okazywać agresję (należy uważać przy konfrontacji z większymi osobnikami, które grzywacze chętnie zaczepiają). Ze znajomymi psami urządzają szaleńcze gonitwy. Dla opiekuna czułe i delikatne, domagają się pieszczot, natomiast do osób postronnych podchodzą z nieufnością, lekceważą próby bezpośredniego kontaktu, unikają wyciągniętej ręki, a zdarzają się przypadki ugryzienia natrętów. Nie wszystkie grzywacze tolerują też małe dzieci, natomiast większość ma skłonności do pogoni za biegaczami, rowerzystami itp. Rasa ta ma wysokie poczucie terytorializmu i z zapałem broni domu/właściciela/słabszych członków stada. Wiąże się to z tendencją do nadmiernej szczekliwości, nad którą można zapanować odpowiednim wychowaniem psa. Zdarzają się jednak osobniki bojaźliwe, które przy każdej wizycie obcych osób chowają się w najgłębsze zakamarki mieszkania. Grzywacze są bardzo ciekawskie (już na etapie szczenięctwa), z zapamiętaniem buszują w nieznanym terenie. Uwielbiają spacery. Rozhasane miewają trudności z posłuszeństwem i "głuchną" na komendy.

 

Dla kogo Grzywacz?

Chiński grzywacz nadaje się dla każdego. Nie wymaga dużego doświadczenia, ale właściciel powinien być cierpliwy, spokojny i konsekwentny. Pies tej rasy może mieszkać wszędzie, lubi ustabilizowane życie, choć nie pogardzi karierą sportowca. Obie domiany polecane są dla alergików, gdyż zwykle nie powodują uczuleń.

 

Pochodzenie rasy

Chińskie grzywacze znane były w Chinach już około dwa tysiące lat przed naszą erą. Wiadomo, że były one hodowane w czystości rasy a osoby specjalnie szkolone do prowadzenia hodowli nazywane Chan Cient, zajmowały wysoki szczebel w hierarchii społecznej. Dzięki dwóm chińskim naukowcom, panom Chiao Tai i Min Tao, którzy poświęcili wiele lat badaniom na temat udziału zwierząt domowych w historii Chin, mamy również informacje na temat historii chińskich grzywaczy. Z badań przeprowadzonych przez tych naukowców wynika, że około dwa tysiące lat temu istniały już dwa typy grzywaczy. Pierwszy to mały bezwłosy piesek o miękkiej skórze. Oto cytat ze staro - chińskich manuskryptów:" ... grzywa żurawia, ogon lwa i małpie stopy...". Mniejszy typ grzywacza znany był jako świątynny i hodowano go głównie w klasztorach mnichów buddyjskich. były to małe pieski o delikatnej budowie, ważyły około 5 kg, miały DŁUGIE jedwabiste włosy na głowie, a ich grzywa sięgała często aż do połowy szyi. Najczęściej były bardzo kolorowe. Drugi typ był psem "użytkowym", czyli rzeźnym. Były to psy tuczone i zjadane, przeważnie przy okazji świąt religijnych. Jak głosi cytat, były większe, nagie, ze szczeciną na głowie. Grzywacze w tym typie ważyły około 11 kg, miały ciemnoszary kolor skóry, włosy na głowie sięgały nieco za ucho, ich grzywa była ciężka, ale nigdy bardzo długa. Po dziś dzień przetrwało wiele przekazów i legend o grzywaczach. Jeden ze starochińskich przekazów głosi, iż pewien chiński szlachcic miał psa podobnego do współczesnych grzywaczy. Trzymał go w klatce z kości słoniowej, na jedwabnej poduszce, a dla jego towarzystwa miał dwa śpiewające ptaszki. Do opieki na pieskiem zatrudniał ów pan młodzieńców, którzy w specjalnej lektyce nosili pieska wszędzie tam gdzie udawał się bogaty szlachcic. Najwcześniejszy zapis o chińskim grzywaczu pochodzi z Chińskiej Kroniki Cesarskiej z roku 1200, gdzie opisany jest piesek syna cesarskiego. "... mały piesek z końską grzywą(...), nazywał się Mały Konik..." Pies ten był dekorowany kosztowną biżuterią i srebrnymi łańcuszkami. Był on noszony na jedwabnych poduszkach, pod parasolem - latem, a pod futrzanym okryciem - zimą. Do Europy wzmianki o nagich psach docierały już w XVI wieku, ale długo jeszcze traktowano je jako swoiste zoologiczne kuriozum. Przez długi czas nagie psy trzymane były wyłącznie w ważniejszych ogrodach zoologicznych lub unikalnych prywatnych kolekcjach, gdzie ich ceny dochodziły do 20 tysięcy dolarów amerykańskich. Pierwszą współczesną hodowczynią chinese crested, jest pani Wood z USA, która swą hodowlą "Crest Haven" zapoczątkowała hodowlę chińskich grzywaczy na świecie. Początki były bardzo trudne, gdyż krzyżowane ze sobą nagie osobniki dawały coraz mniejsze mioty lub też nie rozmnażały się wcale. Nie uznawana początkowo owłosiona odmiana grzywaczy - powder-puff (z ang. puszek do pudru), okazała się być niezbędną w hodowli. Wszystkie nagie rasy psów (oprócz nagiego teriera amerykańskiego) występują także w formie owłosionej, ale paradoksalnie tylko chińskie grzywacze uznane są w tej odmianie przez FCI. W ciągu ostatnich ponad trzydziestu lat hodowli grzywaczy na świecie znacznie zwiększyła się ich populacja, a rasa zyskała dość znaczną popularność. Jest wiele wybitnych hodowli, o których można pisać, są wśród nich zarówno amerykańskie jak i europejskie. Obecnie na najważniejszych wystawowych ringach prym wiodą hodowle z USA, Meksyku, Niemiec, Anglii, Szwecji, Szwajcarii a ostatnio także z... Rosji.

 

Ogólny wygląd

Chińskie grzywacze uznane są w dwu odmianach: - nagiej i - powder-puff(owłosionej, często błędnie tłumaczonej na język polski długowłosej), co nadaje rasie ogromnej różnorodności a sędziom niejednokrotnie przysparza dużo trudności przy porównaniu obu odmian. Nagie chińskie grzywacze przypominają miniaturowe koniki. Wspaniałe proporcje, imponująca grzywa, owłosiony ogon i łapy na tle nagiego ciała dają efekt niezapomniany. Mają one swych zaciekłych przeciwników, którzy twierdzą, iż nie można przekonać się do odrażającej nagości u psów jak i fanatycznych wręcz zwolenników, którzy widzą doskonałe piękno w ekscentrycznej nagości tych małych piesków. Nagie psy nie wymagają specjalnie czasochłonnej pielęgnacji, wystarczy im cotygodniowa kąpiel i dobre kremy nawilżające, a latem kremy ochronne z filtrem. Łysole nie boją się zimna choć oczywiście kochają ciepło, wszystkie nagie rasy psów mają lekko podwyższoną temperaturę skóry i wszystkie posiadają doskonały zabezpieczający je przed zimnem mechanizm termoregulacyjny.

 

Zdrowie i pielęgnacja

Obie odmiany grzywacza wymagają specyficznej pielęgnacji i przed zakupem szczenięcia dobrze jest wypytać hodowcę o szczegóły zabiegów pielęgnacyjnych, a potem zastanowić się, czy będziemy w stanie poradzić sobie samodzielnie. Mają dość wrażliwą skórę, łatwo się uczulają. Należy chronić je przed nadmiernym nasłonecznieniem (też kremy z filtrem) oraz mrozem (kubraczki). Ale delikatne słońce jest bardzo korzystne dla skóry, która się pięknie opala (w ciągu roku koloryt skóry zmienia się). Do kąpieli używamy kosmetyków delikatnych, hypoalergicznych, dla psów o długim włosie. Kąpiele są niezbędne w celu usunięcia zanieczyszczeń osiadających bezpośrednio na skórze zwierzęcia. Najlepiej jest powtarzać zabiegi co 7-10 dni. Psy wystawowe wymagają usuwania zbędnego owłosienia poprzez golenie (najczęściej nadliczbowe włosy rosną na tułowiu i kończynach). A delikatny włos na grzywie i kończynach trzeba chronić przed łamaniem stosując np. olejek norkowy. Nie wolno dopuścić do przesuszenia skóry. Można stosować balsamy nawilżające do skóry wrażliwej. Do balsamu można dodać niewielką ilość oliwki dla niemowląt. Nie poleca się stosowania zbyt tłustych kosmetyków, ponieważ mogą one zatykać pory skórne. Psy owłosione wymagają regularnego czesania, gdyż delikatny włos ma tendencję do kołtunienia. O niezbędny zestaw szczotek i grzebieni warto zapytać hodowcę. Psom wystawowym goli się kufę. Modeluje się również firankę i długość włosa na łapach przy użyciu degażówek. Kąpiele podobnie jak u psów nagich (niezbędna odżywka odpowiednia dla długiego włosa). Szatę po kąpieli suszy się suszarką, rozprostowując na szczotce. Codzienną dietę należy uzupełnić o preparaty mające WPŁYW na jakość skóry i włosów, a zawierające m.in. wielonienasycone niezbędne kwasy tłuszczowe (Omega 3 i Omega 6), biotynę, witaminy z grupy B.

 

Szkolenie i wychowanie

Chińskie grzywacze są inteligentne i mają doskonałą pamięć. Chętnie przyswoją wiele sztuczek, jeśli zostaną zmotywowane ulubionym smakołykiem lub pochwałą. Natomiast ostre traktowanie lub duża agresja podczas szkolenia mogą sprawić, że stracą zaufanie do właściciela. Nauka nie powinna postępować zbyt szybko, zaleca się dużo wyczucia, cierpliwości i konsekwencji. Trzeba też pamiętać, że czworonogi tej rasy nigdy nie będą ślepo posłuszne. Szczeniaki wymagają wczesnej socjalizacji z ludźmi, innymi psami i sytuacjami, które mogą je spotkać w codziennym życiu. Zaniedbania w tej sferze mogą skutkować nieśmiałością czy wręcz strachliwością dorosłych osobników. Między 8 a 12 tygodniem życia trzeba chronić maluchy przed złymi doświadczeniami (agresywnymi psami lub nadmiernym hałasem), bo mogą wywołać i utrwalić w nich lęk. Należy dostarczać im jak najwięcej pozytywnych wrażeń. Wychowanie grzywacza wymaga cierpliwości i stanowczości. Nie należy pozwalać mu na wszystko, bo szybko to wykorzysta. Źle ułożony przedstawiciel tej rady bywa szczekliwy i nadpobudliwy, może tez mieć kłopoty z utrzymaniem czystości w domu. Obroża dla odmiany owłosionej nie może wycierać ani wyrywać delikatnego włosa, a w wypadku nagusów – powodować otarć na skórze. Powinna być miękka (ale nie zamszowa) i tak dopasowana, aby pies nie mógł wysunąć z niej głowy. Nie poleca się szelek. Dobrze sprawdzają się DŁUGIElinki i smycze automatyczne. Grzywacze bawią się z ogromnym zapałem, najlepiej więc kupić im solidne, ale stosunkowo lekkie zabawki – bawełniane sznurki z supełkami, piszczące maskotki, miękkie piłki czy pluszaki. Natomiast przedmioty z lanej, twardej gumy nie są najlepszym wyborem dla tej rasy. Z przedstawicielami nagiej odmiany lepiej się też nie przeciągać sznurem czy jakąkolwiek inną zabawką ze względu na słabsze zęby. Psy wystawowe należy przyzwyczaić do klatki transportowej, stołu groomerskiego i chodzenia na ringówce.

 

Wzorzec 

POCHODZENIE: Chiny.

PATRONAT: Wielka Brytania.

DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 13.10.2010

UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa.

                                       KLASYFIKACJA F.C.I. : Grupa 9: Psy ozdobne i do towarzystwa.
                                       Sekcja 4: Psy bezwłose.
                                       Bez prób pracy.

 

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: 

Chińskie grzywacze występują w dwóch odmianach – bezwłosej i owłosionej („powder puff’). Psy bezwłose mają jedynie grzywę, częściowo rosnącą także na szyi, skarpetki na łapach, i pióropusz na ogonie; reszta ciała, jak wskazuje nazwa, jest bezwłosa. Psy „powder puff” są całe pokryte długim, miękkim włosem, układającym się jak woalka. O pochodzeniu tej rasy trudno powiedzieć cokolwiek pewnego; mówi się, że psy te znane były w Chinach w czasach dynastii Han. Były stróżami skarbców, a największe z nich wykorzystywane były także jako psy myśliwskie. Chińskie grzywacze wystawiane były w USA w latach 1885 – 1926, potem jednak na jakieś 50 lat słuch o nich zaginął.

 

WRAŻENIE OGÓLNE:

Mały, żywy i pełen gracji pies; kościec średni lub delikatny. Gładkie, bezwłose ciało – włosy jedynie na łapach, głowie i ogonie lub ciało okryte delikatną woalką włosa („powder puff”). Występują dwa wyraźne typy w rasie: typ „jelonek” – elegancki, o delikatnej kości oraz typ krępy („kuca” ) – o mocniejszym ciele i kośćcu.

 

ZACHOWANIE/TEMPERAMENT:

Wesoły, nieagresywny.

GŁOWA: Gładka, bez nadmiernych namarszczeń. Odległość od potylicy do stopu odpowiada odległości od stopu do wierzchołka nosa. Głowa pełna wdzięku, o czujnym wyrazie.

MÓZGOCZASZKA: Czaszka: Nieco zaokrąglona i wydłużona.
Stop: Lekko zaznaczony, ale nie przesadny.

TRZEWIOCZASZKA: Nos: Wydatny; szerokość zharmonizowana z kufą. Każdy kolor nosa jest dopuszczalny.
Kufa: Lekko zwężająca się, lecz nie spiczasta; sucha, bez obwisłych fafli.
Wargi: Przylegające i cienkie.
Szczęka i żuchwa: Szczęki mocne, z doskonałym, równym zgryzem nożycowym, tzn. górne zęby ściśle zachodzą na zęby dolne; osadzone równo w łukach. 
Policzki: O czystej rzeźbie, suche i płaskie, zwężające się w kierunku kufy.
Grzywa: Idealna grzywa zaczyna się od stopu, zwężając się ku dołowi szyi. Preferowana jest długa i obfita grzywa, ale skąpa jest dopuszczalna.
Oczy: Tak ciemne, że wydają się czarne. Ukazują niewiele białkówek, bądź nie ukazują ich wcale. Średniej wielkości. Osadzone odlegle od siebie.
Uszy: Osadzone nisko – najwyższy punkt nasady ucha na poziomie zewnętrznego kąta oka. Duże i stojące, z piórami lub bez; wyjątek stanowi odmiana owłosiona / powder puff /, u której dopuszczalne są uszy wiszące.

SZYJA: Szczupła, bez podgardla, długa i elegancko osadzona w obręczy barkowej. W ruchu noszona wysoko i lekko łukowata.

 

TUŁÓW:

Średniej długości lub długi; prężny. 
Grzbiet: Poziomy,
Lędźwie: Mocne.
Zad: Dobrze zaokrąglony i muskularny..
Klatka piersiowa: Dość szeroka i głęboka, nie beczkowata. 
Mostek nie przesadnie wystający. Klatka piersiowa głęboka do łokcia. 
Talia: Umiarkowanie zaznaczona.

OGON: Osadzony wysoko, w ruchu noszony w górze lub opuszczony. Długi i zwężający się ku końcowi, prawie prosty

, nie zawinięty czy zakręcony w którąkolwiek stronę; opuszczony naturalnie podczas odpoczynku. Pióropusz długi i obfity, ograniczony do 2/3 długości ogona. Skąpy pióropusz dopuszczalny.

 

KOŃCZYNY 
KOŃCZYNY PRZEDNIE:

Wygląd ogólny: Długie i smukłe, ustawione pewnie pod tułowiem.
Łopatki: Kształtne, wąskie i dobrze kątowane.
Łokcie: Przylegające do tułowia.
Nadgarstki: Delikatne, lecz mocne, ustawione niemal pionowo.
Łapa: Skrajnie zajęcza łapa, wąska i długa .
Pazury każdej barwy; umiarkowanie długie. Skarpetki idealnie ograniczone do palców; nie mogą sięgać ponad nadgarstek. Łapy i palce nie ustawione ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.

KOŃCZYNY TYLNE: Wygląd ogólny: Szeroko rozstawione. Kątowanie kończyn tylnych odpowiednie dla utrzymania poziomej linii grzbietu.
Staw kolanowy: Mocny.
Podudzie: Mocne, długie, płynnie połączone ze śródstopiem
Śródstopie: Niskie.
Łapa: Jak przednia.

 

SKÓRA: 

Delikatna, gładka, w dotyku ciepła.

 

CHODY/RUCH:

Długi, płynny i elegancki, z dobrym wykrokiem i mocną akcją kończyn tylnych.

 

SZATA: SIERŚĆ:

Bez dużych skupisk włosów na którejkolwiek części tułowia. Pożądana długa, obfita grzywa, lecz skąpa jest dopuszczalna. U odmiany owłosionej /powder puff/ szata składa się z podszycia z delikatną woalką z długich włosów; woalka stanowi cechę typową.
 

Maść:

Wszystkie kolory i ich kombinacje.

 

WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA: 

Idealna wysokość psów: 28-33 cm w kłębie; suk: 23-30 cm w kłębie.

 

WADY:

Wszelkie odchylenia od powyższego wzorca należy uznać za wady, których ocena powinna być uzależniona od nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
· Agresja lub wyraźna lękliwość.
· Każdy pies, wykazujący wyraźne wady budowy lub zaburzenia charakteru, powinien zostać zdyskwalifikowany.

Uwaga: Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.